kiedy szumi dusza...

paleta barw za oknami
przepoczwarza się słoneczność
pojawiają się rudości
żółć zaczyna mieszać się z zielenią
brązowe kosmyki spadają na ramiona

zamiatam piętrzące się śmieci

kto to wszystko tu nanosił

kto na to pozwolił

wymiatam z głowy niepotrzebne balasty

nie-moje historie

przydługie opowieści bez szczęśliwych zakończeń

zawiłe składanki niepasujących klocków

burzę te wszystkie wieże

rozwalam te murki

dłubię w tych skorupach szukając podmuchu wiatru

nie chcę tych murów ograniczeń i utyskiwań

chwilowa lekkość

wytchnienie od przesytu i nadmiaru cudzych spojrzeń

od tych papierowych pustych deklaracji

buduję dystans od formy ważniejszej niż proste treści

i... patrzę na dziewczyny

ich lekkość onieśmiela

pozwalam im biec

idę obok

nic więcej dzisiaj nie chcę

i słyszę wreszcie

cichy szum

nie zgubiłam jej jednak

jest miękkością niedostępną w abonamencie

i nic więcej dzisiaj nie potrzebuję
d.