rozkoszowanie niemocą...

czasem dostajemy w głowę
tępym narzędziem ignorancji bezduszności lekceważenia
rośnie guz na głowie
zmienia się z krwawego na zielonożółty
a kończymy na fioletowej śliwie widocznej z daleka
zakładamy okulary dla niepoznaki
błyskają jednak wesoło w wiosennym rozpieszczonym słońcu
i na nic nasze ukrywanie....

wybierać wtedy możemy w co dalej gramy
czy dalej marnotrawić energię będziemy
rozkoszując się niemocą i tym słynnym "No co ja mogę?"
czy zmieniamy tory

jest jednak zbawienna przestrzeń dookoła
przestrzeń wyboru

taka wielka ociekająca mądrością
przestrzeń między tym, co nas spotyka, a naszą na to reakcją

można zdjąć te oszukańcze okulary
i popatrzeć tunelowo
skupić się na mocy

rośnie przecież to, co podlewamy, co dokarmimy i o co to zadbamy

tak jak wybieramy co słuchamy

na co patrzymy

co powtarzamy a co zmieniamy

nasza przestrzeń wolności

wielka nasza do wykorzystania

dostajesz płaski karton do rąk

możesz odłożyć na makulaturę wyrzucić zapomnieć

a możesz złożyć z niego zebrę słonia i przenieść się w świat zaczarowanych ilustracji

i możesz siedzieć bezmyślnie na przystanku życia

a możesz przeciągnąć się

i odnaleźć magnetyczne spojrzenie Antonio ;-)

d.