dziki wiatr...

z daleka widzę
buzujące chmury
kłębiące się w ścisku
wpuszczające gdzieniegdzie odrobinę błękitu
jak zapowiedź czającej się gdzieś wiosny
by na nowo zaciągnąć mroczne kotary
z przypomnieniem, że jeszcze za wcześnie

że teraz mroczniej pod powiekami
więcej wysiłku trzeba by wytrwać do nocy
choć taki krótki dzień
łatwiej nie jest

wychodzę mimo tego
kręcę nogami
koła nabierają rozpędu
i ląduję w centrum
wielkiego chaosu

i zostawiam rower
idę dalej, by bliżej być ziemi
zmęczonej podmuchami
i nosem wyczuwam
że spokój tu jednak odnajdę
dla siebie odpoczynek
w krótkiej migawce
mrugnięciu okiem
wpuszczeniu światła
pokrętłem zbliżonym do oka

i widzę ten opuszczony dom

zaglądam do środka

wieje tylko wiatr

rozgościł się na dobre

zostały resztki piór

wymoszczone miejsce

bez mieszkańców

puste...

może ten błyskający wiatrem błękit

przywoła nowych lokatorów

może po tych wiatrach

dadzą radę odbudować

ocieplić ściany

wpleść puchate pióra

dodać ciepłego życia

tymczasem zawiewa mocniej

i skutecznie odstrasza

wrócę tu jeszcze 

odwiedzę ten pustostan

sprawdzę jaki los odbierze bieg

a teraz wracam

pod wiatr

i z nim w kieszeniach

chociaż ktoś wyżej

z lepszą perspektywą

już wie, gdzie zamieszka na wiosnę...

jednak sprawdzę

za jakiś czas

ale sprawdzę...

d.