błękit śniegu...

bardzo zdradliwy bywa czyjś sposób widzenia świata
łatwo się czasem tym czyimś sposobem zachłysnąć i chłonąć go, nie dając nic z siebie
porównujemy się, podglądamy, łatwo oceniamy, szybko puszczamy komentarze...

a o wiele łatwiej jest, kiedy zadbamy tak naprawdę o to, czym my sami się karmimy
na co patrzymy, co słuchamy, co czytamy, jeśli w ogóle, co my mamy w sobie, co wieszamy na ścianie, i jaki kolor ma ta ściana,
trudniej może to zrobić, kiedy wiecznie patrzymy na innych i w kółko się porównujemy, próbujemy dogonić,
coś udowodnić, komuś się przypodobać, a i tak wiecznie niezadowolenie będzie świecić nam z oczu

warto jednak popatrzeć na siebie, na swoje podwórko, czy jest ono takie, jakie chcę by było,
czy te ściany są w moim kolorze, czy ta muzyka trafia do mnie, czy gdzieś obok

warto szlifować swój sposób widzenia świata i wciąż odkrywać w nim siebie...

dlatego uwielbiam swoje samotne spacery...
to ja wybieram, którą iść ścieżką
na co popatrzeć dłużej
co zapamiętać...

i to ja wybieram zdjęcie dnia

w tym 171 dniu projektu 365

i to ja jestem z siebie zadowolona,

bo to tylko mój sposób widzenia świata....

a podobno to jak fotografujesz odzwierciedla twój sposób życia (to luźna refleksja z wyjątkowej książki Susan Sontag O fotografii)

dlatego też uwielbiam być z Małą Dziewczynką

trzymać ją za rękę

słuchać jej opowieści

milczeć

i opowiadać jej jak ja widzę świat, 

przytulać ją, zakładać jej rękawiczki, poprawiać czapkę

gonić ją po śniegu

i czasem wytrzeć łzy, by potem mogła się głośno pośmiać

być obok niej, czasem tuż za nią

by ona mogła swobodnie tworzyć swój sposób widzenia!

dlatego lubię też być blisko z ludźmi

słuchać śmiać się, biegać po śniegu i wracać w przemoczonych butach...

bo to wszystko ma znaczenie

by budować właśnie swój sposób widzenia wszystkiego, co wokół...

d.