przymrożone...

nie jest łatwo
środek stycznia
jesień już zapomniana dawno zniknęła
wiosenny wiatr wydaje się majaczącym w oddali horyzontu statkiem
rękawiczki już idealnie dopasowane do dłoni
wydają się być wręcz przyrośnięte
razem z czapką, bez której zimno nawet okularom

nie jest łatwo
chłód podwiewa
przeszywa plecy, włazi przez szyję prosto do głowy
nos czerwony i siąpi na mokro

są jednak ciepłe buty
kaptur i te przyrośnięte rękawiczki
parę kroków po schodach
trzaśnięcie drzwi

opuszczam ciepły komfort niedzielnego domu

wchodzę w ciszę
przeszywa ją tylko trzepot małych skrzydeł
zaciekawionych małych ptaków

są ze mną
i niesiemy się razem przez przymrożony
zaspany jeszcze świat

przymarznięte

zziębnięte przymrożone zastygłe

co złego w tym bezruchu

w tej ciszy

w czekaniu na siebie

czekaniu na swoją gotowość, by zrobić to, co się pomyślało

na co mało odwagi

co się z lękiem pomieszała

nic

czasem trzeba posłuchać swego rytmu

otoczyć sie murem

zastygnąć i lekko podmarznąć

by potem odkryć

jak dobrze jest na wolności

d.