w drodze...

otwieram jednak oczy
wychodzę spod ciepła nocy
odsłaniam okno i mimo wszechogarniającej szarości
nie zasłaniam go ponownie
nie ma błękitnego nieba
jest zalewająca wszystko białoszara otulina
gałęzie drzew nieśmiało próbują się przez nią przedrzeć
w końcu poddają się i pozostają niewyraźne

kawa robi swoją codzienną robotę

niezwyciężenie walczy z moją sennością

nabieramy tempa

w kącikach ust jeszcze resztki pasty do zębów

ale oczy już otwarte

ciśnienie unormowane

czapki na głowach

aparat pod pachą

w dłoni mała rączka Małej Dziewczynki

i wyruszamy w naszą drogę

codzienną dobrze znaną trasą

a dzisiaj jednak jakby nieco inną

kolory jakieś wyblakłe

otulone szarością

słychać przytłumione kroki

ogrzewa nas jeszcze nasze domowe ciepło

starczy go na cały dzień

idziemy

gasną lampy

i nagle jesteśmy po drugiej stronie 

przekraczamy granicę tego, co namacalne i wyraźne

trudno coś uchwycić

rozmywa się ten wczesny poranek

zaczynają mówić bezdźwięcznie konary starych parkowych drzew

dobrze znane kaczki dzisiaj dalej od nas niż zwykle

tafla wody w parkowym stawie marszczy się łagodnie

ciszy nic nie przerywa

czas się wydłuża, mimo że rytm kroków ten sam

i mijamy magiczne przejście

znów wracają kolory

zaczerwienione policzki ogrzewa już przedszkolne ciepło

spotkamy się za jakiś czas

teraz samotnie ruszam dalej

szarość walczy z resztkami koloru

mijają godziny

głowa zapełnia się niepostrzeżenie myślami

zbieram kolejne rozmowy

opowieści układają się w swoja układankę

planuję odhaczam

sprawdzam co chwilę w jakim miejscu dnia jestem

i ponownie trzymam w dłoni małą rączkę

i znów magia się wkrada tuż obok nas

a gdzieś pomiędzy odnalezione zagubione nieco kolory

dodają wiary

przywracają odwagę

niby zwykły szary zamglony dzień

a jednak niezwykły

d.