rozproszenie...

nowy rozdział się zaczął
z nową datą i zmianą jednej cyfry
kolejne wschody słońca
nadają rytm nadchodzących dni

światło nadaje kształty
podkreśla
ukrywa
uwypukla lub zupełnie pomija
jest bezlitosne w swej twórczości
to, co ma być w cieniu, pozostaje tam,
mimo swej ważności
a to, co na powierzchni oświetlone podkreślone
błyszczy na pierwszym planie

patrzę w niebo
mam przecież okno po stronie wschodu
po stronie tej całej rozgrywki światła z cieniem
przyglądam się
i szukam wyciszenia, poszukuję ciszy
tej wielkiej, pierwotnej, tej w sobie samej

ale ciszy nie ma
może brakuje typowej styczniowej białej narzuty
zakrywającej dokładnie wszystko

jest za to niebieskie niebo
i ptaki nie zwracające uwagi na moje poszukiwania
latają przysiadają podrywają się lekko
rozpościerają szeroko skrzydła, łapią wiatr
żyją swoim rytmem

chcę ciszy w sobie

uporządkowania biegających we wszystkie strony myśli

okiełznania tego wielkiego rozproszenia

złapania ładu

myśli jednak latają, podrywają się do lotu lekko i spontanicznie

pojawiają się jedna po drugiej

nie pozwalają zapomnieć o tych wszystkich sprawach zamiecionych wraz z jesiennymi porządkami

skrzętnie pod dywan

nie chcę o nich myśleć, ale wracają

krążą, niczym nieskrępowane

dzisiaj nie dają się zagonić w jedno miejsce, by je wszystkie mieć na oku

rozproszone ulatniają się niespodziewanie z głowy 

by za chwil kilka powrócić znowu

czekam więc na spokojniejszy czas

by złapać z nimi porozumienie

tymczasem dobre miejsce widzę dla siebie

ciasne, ale spokojne

na przetrwanie trudności w łapaniu ciszy wręcz idealne...

d.