wisi jeszcze wysoko...

przeczuwam już czasem ciemny listopad
choć nic jeszcze się nie dzieje
drogowskazy wskazują jeszcze letnie kierunki
tylko czasem...

tylko czasem... zawieje mocniej wiatr
kiedy niebo rozciąga się wschodem
a mgła zamienia w rosę
mokrą i lepką na każdym źdźble

omijam wzrokiem te zapowiedzi
choć czarne kruki coraz żwawiej stroszą pióra

podaję jednak sobie rękę
sięgam nieco wyżej
nie wbijam oczu w podłogę
zerkam w niebo

rozszerzają się źrenice
stawiamy pewnie nowe kroki
droga pnie się w górę*

kilometry przeskakują

jesteśmy coraz dalej

oczy toną w wodzie

powoli znikają jaskrawe kolory

 łagodnieje każdy zanurzony głaz

i tylko czasem zerkam ukradkiem

nogi stoją jednak na ziemi

ale to nie moja podłoga

to inny wymiar

makro idealne do złapania

a rude liście już zaczęły swój taniec

żołędziowe naboje nadają rytm

a rzeka się nie zatrzymuje

na szczęście ma siłę

nic jej nie powstrzyma

i mamy te wspólne sprawy

łączą nas

pozamykane oczy tego nie zmienią

gdzieś w kącikach oczu

czai się upragniona akceptacja

tego, co zmienić się chciało

ale się nie dało

i zrozumienie pozostało

łączy nas więcej niż okiem widać

mosty przerzucam

bo akceptacja plastrem

na pęknięcia 

najsilniejszym okazać się może

i lepiej iść do przodu

w górę na boki

czasem się cofnąć, by szerzej spojrzeć

złapać lepszy kadr

i zrobić kolejne kroki

iść

stanie w miejscu tępi wzrok

a ja już mam swoje okulary

i wisi niebo jeszcze wysoko

swobodnie patrzę w górę

d.

*okolice Siedlęcina

  rzeka Bóbr

  jezioro Modre

  Gościniec Perła Zachodu