cisza...

ostatnie dni były dla mnie zbyt głośne, wiele rozmów, ludzi
i nadszedł przesyt i wielka tęsknota za ciszą, za spokojem
najpierw pomogło sprzątanie, wymiatanie kurzu, przywrócenie przedmiotów na swoje miejsce,
i delikatnie zaświtała myśl, że to pomaga, ale na chwilę
muzyka!tak działa, ale... jakoś tak nie teraz, bo przecież hałas w głowie i chęć oderwania od niego!

i wreszcie pomogła fizyczna ucieczka

wypad na rower, wcześnie rano
z Małą Dziewczynką tuż za mną, w swoim foteliku, opowiadającą swoje wrażenia, ale też wyciszoną, kiedy już opowiedziała wszystko, co miała w głowie
spokojnie opuściłyśmy nasze miasto i ruszyłyśmy prosto do lasu

gdzie, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zrobiło się cicho

żadnych ludzi, tylko my i drzewa

trawa jeszcze mokra po nocy

chłód lasu i jego spokój

to najlepsze lekarstwo na wszelkie nadmiary

to czas na odnalezienie tej ciszy

siebie w niej

i bycia z córką, tak jak na co dzień nie zawsze się udaje

to oglądanie strumienia, mokrych kamieni, ślimaków, 

to szukanie dzięciołów

podglądanie mrówek 

i trzymanie się za ręce

to zwykłe celebrowanie życia

jego zwyczajności i odkrywanie jego całej wyjątkowości

to dotykanie świata z siodełka roweru

to pozwalanie sobie na słuchanie wiatru

i radosne powracanie do domu!

to też znalezienie jesieni

i to też chwile by Mała Dziewczynka złapała za aparat i matkę uwieczniła ;-)

na leśnej ścieżce

i łapiącą oddech, po długim podjeździe ;-)

d.